धुलो र घामको तातो मिश्रण काठमाडौंको पुरानो बजारमा फैलिएको थियो। साँझको हल्का सूर्यको किरणले इट्टाको पुराना घरहरूको भित्तामा सुनौलो धर्का खसालिरहेको थियो। सडकमा भीड फैलिइरहेको थियो-तर यो कुनै सामान्य भीड थिएन। आज फेरि युवा उठेका थिए, आफ्नो भविष्यको लागि, आफ्नो देशको लागि।

अर्जुन र गोपाल सडकको किनारमा उभिएका थिए। अर्जुनको अनुहारमा दृढता थियो, आँखामा हल्का चिन्ता पनि। गोपाल , जो सधैं जोशीला तर योजनाबिना कुरा गर्ने किसिमको मान्छे थियो, बारम्बार मोबाइलमा सामाजिक सञ्जाल जाँच्दै नयाँ अपडेट हेर्दै थियो।

“हेर न अर्जुन, हिजो राति मैले पोस्ट गरेको भिडियो अहिले नै ट्रेन्ड बनाइसक्यो,” गोपाल उत्साहित हुँदै भन्यो।

अर्जुनले हल्का हाँस्दै उत्तर दियो, “ठीक छ, तर डिजिटल क्रान्ति सडकमा पनि देखिनुपर्छ। हामीले केवल मोबाइलबाट विरोध गर्नु पर्याप्त छैन।”

सडकमा गुञ्जियो-“हाम्रो देश, हाम्रो अधिकार!” धुलो र धुवाँको बीचमा, केही युवा पुराना ब्यानर बोकेका थिए, अरूले प्ल्याकार्ड। अर्जुनले गोपाललाई हेर्यो, “यो सडकले २००७ सालदेखि २०६२/६३ सम्मको सबै अधुरो क्रान्ति सम्झाइरहेको छ—हाम्रो अधिकार माग्ने होइन, खोस्ने!”

गोपालले टाँसिएर उत्तर दियो, “ठिकै हो। तर याद छ अर्जुन, नेतृत्वको अभाव र धैर्यको कमीले पहिला हामीलाई धोका दिएको थियो। अहिले हामीसँग डिजिटल हतियार छ-फेसबुक, टिकटक, ट्विटर।”

सडकको भीड बढ्दै गयो। युवा हातमा प्ल्याकार्ड बोकेर नारा लगाइरहेका थिए। अर्जुनले आवाज उठायो, “यो विरोध होइन। यो हाम्रो भविष्यको निर्माण हो। हामीले परम्परागत अधिकारलाई प्रश्न गर्नुपर्छ, र प्रत्येक निर्णयमा सोचेर अघि बढ्नुपर्छ। हामीले डिजिटल क्रान्तिलाई सडक क्रान्तिसँग जोड्नुपर्छ।”

गोपाल मुस्कुराउँदै, “हामी अनुभवी मार्गदर्शक खोज्नुपर्छ। जोश त छ, तर विवेक पनि चाहिन्छ।”

भीडका बीचबाट मध्यम उमेरका केही शिक्षक र लेखकहरू देखिन्थे। उनीहरूले युवा पुस्तालाई प्रोत्साहन दिइरहेका थिए। अर्जुनले उनीहरूसँग संवाद गर्दै भन्यो, “हामीले इतिहास सिकेका छौं-२००७ सालको राणा अन्त्य, २०४६ सालको जनआन्दोलन, २०५२-२०६२ को जनयुद्ध। सबैले एउटै पाठ दिएका छन्: केवल विरोधले पर्याप्त हुँदैन, योजना र रणनीति पनि चाहिन्छ।”

सडकको एक कुनामा, सानो मंच राखिएको थियो। अर्जुन र गोपालले त्यहाँ गएर युवाहरूसँग प्रत्यक्ष संवाद सुरु गरे। अर्जुनले भन्यो, “हामी केवल नाराबाजी गर्ने छैनौं। हामीले ठोस कदम चाल्नुपर्छ-शिक्षा, रोजगार, नीति निर्माण, न्याय। हाम्रो प्रत्येक कदम इतिहासले हेर्नेछ।”

गोपालले थप्यो, “हामीले डिजिटल प्लेटफर्म मात्र होइन, वास्तविक जीवनमा पनि नेटवर्क निर्माण गर्नुपर्छ। प्रत्येक युवा आफैँ एक विचार केन्द्र बन्नुपर्छ, तर नेतृत्व र अनुभवको आवश्यकतालाई पनि बेवास्ता गर्न सकिँदैन।”

साँझ ढल्दै थियो। सडकमा भीड अझै बढ्दै गयो। केही युवा पुलिसको नजिक गएर शान्तिपूर्ण प्रदर्शन गर्न तयार थिए। अर्जुन र गोपालले बुझे-यो केवल अस्थायी क्रोधको विस्फोट होइन, यो ‘नेटवर्कयुक्त क्रान्ति’ हो।

अर्जुनले भीडलाई सम्बोधन गर्दै भन्यो, “आज हामी केवल विरोधी होइनौं। हामी परिवर्तनकारी पनि हौं र निर्माणकर्ता पनि। हामीले धैर्य, विवेक र रणनीति मिलाएर मात्रै नेपालको भविष्य बदल्न सक्छौं।”

गोपालले थपे, “यदी हामी असफल भयौं भने, त्यही पुराना चक्र दोहोरिन्छ-आन्दोलन, अपेक्षा, निराशा, पुनः आन्दोलन। तर म विश्वास गर्छु, हाम्रो पुस्ताले यो चक्र तोड्नेछ।”

भीडले आफ्नो ऊर्जा बढाउँदै नारा लगायो। डिजिटल पोस्टहरू, प्रत्यक्ष संवाद र सडक क्रान्ति-सबै एकअर्कामा मिसिन थाले। अर्जुनले अन्तिम शब्दमा भने, “यो समय हाम्रो पुस्ताको हो। आजको संघर्ष, हाम्रो धैर्य, र हाम्रो विवेक-यी सबैले इतिहासको पृष्ठमा नयाँ अध्याय लेख्नेछन्। वास्तविक लोकतान्त्रिक पुनर्जागरण यहीँबाट सुरु हुन्छ।”

साँझको हावा तातो थियो, तर युवा चेतना अझ प्रज्वलित थियो। अर्जुन र गोपालले आँखामा आत्मविश्वास लिएर अगाडि बढे। प्रत्येक कदम, प्रत्येक नारा, हरेक डिजिटल पोस्ट-सबैले इतिहासलाई चुनौती दियो, भविष्यलाई आह्वान गर्‍याे।