नयाँ घरजम-चन्द्रेश र चंचलाको।

चन्द्रेश साहित्यमा रुचि राख्ने। लेख्ने पनि।

लमीले भनेकै थियो-“जागिरे मात्र होइन, केटा साहित्यकार पनि हो। साहित्यकारहरूका बीच खास पहिचान पनि छ-उसको।”

चंचलाको कुनै जागिरे केटासँग बिहे हओस् र उसले लगालग डिग्री पूरा गरोस् भन्ने चाहना थियो-उसका बाबुआमाको। चन्द्रेश जागिरे पनि थियो।

“केटो जागिरे हो। शहरमा बस्छ। अरु कुरा जेसुकै होस्।” लमी गई सकेपछि चंचलाको बाबुले घरसल्लाहमा भनेका पनि थिए।

र, चंचला र चन्द्रेशको बिहे भयो।

बिहे गरेर शहर फर्केको सत्रौं दिन।

तरकारी किन्न निस्केको चन्द्रेश उपन्यास लिएर ढिलो फर्कियो।

चंचलाको मन गहिरो किसिमले चसक्क गर्‍यो।

चन्द्रेशले भन्यो- “पैसाले कहिल्यै नपुग्ने। यो उपन्यास किन्न धेरै मन थियो। आज किनें। … तरकारी गुन्द्रुक पकाऊ– आज। यो राष्ट्रिय तरकारी मलाई त खुब मिठो लाग्छ। तिमीलाई नि?”

चंचलाले के भनोस्।

सिनेमा हेर्न जाँदा पनि त्यस्तै भयो।

डेराबाट हिँड्दै बजारको किताब पसलमा पुगेपछि चन्द्रेशले भन्यो-“कयौं दिनदेखि खोजेको कविता संग्रह यहाँ रहेछ। यो दुर्लभ किताब हो। यहाँ छ भन्ने सुइँको पायो भने अर्कैले उडाइदिन सक्छ।… अर्को कुनै दिन हेरौंला-सिनेमा। यो मेरो बचन भयो।”

चंचलाको मन आज पनि नराम्रोसँग चिसो भयो।

चंचलालाई लाग्यो : गाह्रो छ-यो सहयात्रा।

उसले छुट्टिने निर्णय गरी।

चंचलाको निवेदनको पेटबोलीमा मुख्य बुँदा थियो-“एकल निर्णय प्रक्रियाका विरुद्ध।”