काठमाडौं । केटाहरू किशोरावस्थामा पुग्दा दाह्री र जुँगा आउन थाल्छन्। आजकल फिल्म स्टारहरुमा दाह्री र जुँगाको क्रेज यति बढेको छ कि हरेक केटाहरू दाह्री र जुँगा राख्न चाहन्छन् । तर, कहिलेकाहीँ केटाहरूमा हर्मोनको गडबडीका कारण दाह्री र जुँगा नआउने र महिलामा हर्मोनको गडबडीका कारण अनुहारमा बढी कपाल आउँछ।

महिलाहरूले अनुहारको यी कपालहरू क्रिम, मोम स्ट्रिपहरू, रेजर र एपिलेटर आदि प्रयोग गरेर हटाउँछन्। तर भारतमा जुँगा राख्ने महिला पनि छिन् र उनी पनि जुँगा राख्न मन पराउँछिन् । धेरै पटक मानिसहरूले उनको मजाक पनि उडाए तर उनले आफ्नो जुँगा काटिनन्। को हुन् यी महिला ? जुँगा हुनुको कारण के हो ?

जुँगा भएकी यी महिलाको नाम शायजा हो, जो केरला राज्यको कन्नूरकी हुन् । ३५ वर्षीया शायजालाई उनको जुँगाको कारण धेरै पटक उपहासको विषय बन्नु पर्यो तर उनी जुँगा राख्ने दृढ संकल्पमा छिन्। एक अन्तर्वार्ताका क्रममा शायजाले भनिन्, ‘मलाई जुँगा राख्न मनपर्छ, त्यसैले म त्यसलाई काट्दिन ।’

धेरै महिलाहरू जस्तै शायजाको अनुहारमा धेरै कपाल थियो। उनी नियमित रूपमा थ्रेडिङ गर्थिन् तर माथिल्लो ओठको कपाल हटाउन आवश्यक महसुस गरिनन्। करिब पाँच वर्षअघि उनको जुँगाको कपाल बाक्लो हुन थाल्यो । शायजा अहिले जुँगा बिना बाँच्ने कल्पना पनि गर्दिनन् ।

अन्तर्वार्ताका क्रममा शायजाले भनिन्, ‘कोरोना महामारीको समयमा मलाई मास्क लगाउन पनि मन पर्दैनथ्यो किनकी मैले सधैं मास्क लगाएर सधैं जुँगा छोप्नु पर्थ्यो । धेरैले जुँगा काट्न भने तर म काट्दिन । मैले कहिल्यै आफू सुन्दर नभएको महसुस गरेको थिइनँ।”

आज शायजाको परिवार र छोरीले उनलाई धेरै सपोर्ट गर्छन्। उनकी छोरीले उनलाई जुँगा राम्रो देखिन्छ भनेर प्रायः बताउँछिन् कयौं पटक शायजाले सडकमा मानिसहरुबाट आफूलाई गाली गरेको पनि सुनेकी छिन्, तर उनलाई मानिसहरुको मजाक गर्न मन लाग्दैन ।

अन्तर्वार्ताका क्रममा शायजाले भनिन्, ‘यदि मसँग दुईवटा जीवन भएको भए म अरूका लागि एउटा जीवन बाँच्न सक्थें । मैले अहिलेसम्म ६ वटा शल्यक्रिया गरिसकेको छु । पछिल्ला केही वर्षहरूमा, स्तनमा गाँठो हटाउन शल्यक्रिया र त्यसपछि अण्डाशयबाट सिस्ट हटाउन शल्यक्रिया गरिएको थियो। मेरो अन्तिम शल्यक्रिया पाँच वर्षअघि हिस्टेरेक्टोमी थियो। जहिले पनि मेरो शल्यक्रिया हुन्छ, मलाई यो मेरो अन्तिम शल्यक्रिया हो भन्ने लाग्थ्यो र त्यसपछि म कहिल्यै अपरेशन थिएटर जानु पर्दैन। धेरै शल्यक्रियाहरू पछि, मैले आत्मविश्वास प्राप्त गरें र मलाई खुशी बनाउने जीवन जिउनुपर्छ भनेर सोचें।”

शायजाका अनुसार उनी सानैदेखि निकै लजालु स्वभावकी थिइन् र गाउँका महिलाहरू साँझ ६ बजेपछि घरबाट बाहिर निस्कनन् । उनको गाउँमा महिलाहरूलाई घरबाट बाहिर निस्कन र घरबाहिर बस्नसमेत अनुमति थिएन। तर बिहे भएपछि उनी तमिलनाडुमा ससुराको घर गइन् । त्यहाँ उनले धेरै छुट पाइन्। उनका श्रीमान् काममा जान्थे र केही चाहिएमा राती एक्लै पसल जान्थिन् । उनले मैले आफै काम गर्न सिकिन् र यसले उनको आत्मविश्वास बढायो।