धर्तीमा धुलो उड्दै थियो, आकाश जलेर रातझैँ कालो देखिन्थ्यो। युक्रेनको युद्धभूमि मानव र प्रकृतिको बीचको भयानक संघर्षले भरिएको थियो।

गोर्खाली सैनिक अर्जुन एक्लै उभिएर आफ्ना छातीमा देश र कर्तव्यको आगो जलाइरहेका थिए। उनका चारै तिर तोपखानाका विस्फोटहरू हुट्दाखुट्दै थिए। ट्यांकहरूले धुलो र माटो उडाउँदै अघि बढिरहेका थिए।

हरेक कदममा मृत्युको साया नजिकै थियो। गोली हानेको आवाज, विस्फोटको गर्जन र ध्वाँँको गन्धले वातावरण आतंकपूर्ण बनाएको थियो। अर्जुनले छायामा लुकी अगाडि बढ्ने प्रयास गरे, तर हरेक क्षणमा बमको विस्फोटले उनका कान र आँखामा पीडा ल्याइरहेको थियो।

आकाश र धर्ती दुबै रगतको रंगले झुल्किन थालेका थिए। घाइते साथीहरूको कराह, ध्वाँँ, धुलो र ध्वस्त भवनहरूको अवशेष-सबैले मनलाई त्रास र शोकले भरिदिएको थियो।

अर्जुनको छातीमा घाउ पर्‍यो, रगत छालामा चिरिंदै थियो। तर डर उनलाई रोक्न सकेन। उनका आँखामा केवल देशको गौरव र धर्मको चमक थियो। बमको विस्फोटले भुइँ थर्कियो, ट्यांकले हल्लियो, र अर्जुन एक्लै, वीरतापूर्वक अगाडि बढिरहे। मृत्युको छायामा पनि उनको आत्मा अडिग थियो-अन्तिम साससम्म लड्ने प्रबल इच्छा र साहससँग।

उनको शरीर घाइते भए पनि मन अडिग थियो। रगत बग्दै थियो, छालामा चोटको पीडा तीव्र भइरहेको थियो, तर आँखामा डरको झलक देखिदैनथ्यो। “म मरुँला पनि, आफ्नो धर्म र देशको नाम राखेर मात्र,” अर्जुन भित्रै भनीरहेका थिए।

प्रत्येक गोलीको आवाजले उनलाई थिच्ने प्रयास गरिरहेको थियो, तर उनको हृदयमा वीरताको ज्वाला अझ प्रज्वलित थियो। साथीहरूको मृत्युले उनलाई गहिरो पीडा दियो। उनी एक्लो थिए, तर उनका वरिपरि मृत्यु र विनाशको छायाँ नजिकै फैलिरहेको थियो।

अर्जुनले आफ्ना साथीहरूको कराह सुने, जसले उनको मनलाई झकझोर्‍यो। घाइते शरीर, रक्तपात र धूलोमा छोपिएको युद्धभूमि—सबैले उनीमाथि निरन्तर त्रासको दबाब बनाइरहेको थियो।

एक क्षणमा उनले आफ्ना साथीको टुक्रिएका हात र आँखामा त्रासको झलक देखे, अनि मनमा रगत जमेर रह्यो। उनी आफैं पनि रगत र घाउमा लथालिँदै थिए, तर त्यो पीडाले उनलाई अघि बढ्न बाध्य बनायो।

अर्जुनले आफ्नो छुरा अझ मजबुत समाते। आँसु उनका आँखाबाट silently बग्दै थिए, तर त्यसले उनको साहसलाई कम गर्न सकेन। मृत्युको छायामा पनि उनको मन अडिग थियो। हरेक श्वाससँग, हरेक कदमसँग, उनले आफ्नो बलिदानलाई धर्म र देशको नाममा जोडेर अन्तिमसम्म लड्ने प्रतिज्ञा गरे।

अर्जुनको जीवन युद्धको प्रत्यक्ष साक्षी थियो। उनले आफ्ना आँखाले देखेका दृश्यहरू अझै उनको मनमा उथलपुथल मच्चाइरहेका थिए-साथीहरू कसरी एकपछि अर्को वीरतापूर्वक लडे। कहिले तोपको विस्फोटले साथीलाई माटोमा थिच्यो, कहिले गोलीको झापटले जीवनलाई अकस्मातै पखाल्यो।

हरेक मृत्युले रणभूमिलाई अझै भयानक र पीडादायी बनाइरहेको थियो। धुलो, ध्वाँँ, रक्त र कराह-सबैले अर्जुनको मनमा त्रास, दुःख र गहिरो पीडा बोके। तर ती मृत्युहरूले उनलाई डरायो भने होइन, बरु बलियो बनायो।

उनको हृदय भित्र एक दृढ प्रतिज्ञा जगे-“यी साथीहरूको बलिदान व्यर्थ जान दिन्न।” उनी भित्रै भनीरहेका थिए, प्रत्येक कदमसँग आफ्ना साथीहरूको स्मृति बोकेर अगाडि बढ्नुपर्नेछ। उनका आँखामा आँसु झर्दा पनि त्यो आँसु डरको थिएन; त्यो बलिदानको पीडा र सम्मानको भाव थियो।

हरेक विस्फोट, हरेक गोलीको झापटले उनलाई अझ सतर्क र निश्चयशील बनायो। अर्जुनले भित्रै सम्झे-सच्चा वीरता केवल मृत्युको सामना गर्नु मात्र होइन, साथीहरूको बलिदानको सम्मान गर्दै आफ्नो धर्म र कर्तव्य पूरा गर्नु हो।

रणभूमिको शोक, आतंक र रक्तपातले उनलाई घेरे पनि, अर्जुनको आत्मा अडिग थियो। उनका कदम, हरेक श्वास, र प्रत्येक सोचले यो स्पष्ट गराइरहेको थियो-अन्तिम श्वाससम्म वीरता कायम राखिनेछ।

रणभूमिको धुलोमा घामले कालो छायाँ पारेको थियो। अर्जुनले आफ्नो हातमा छुरा मजबुत पकडेर अघि बढे। आकाशबाट गोलीका छर्रा झर्दै थिए, तर उनले थाह पाए-यो समय डरको होइन, साहसको हो। उनको छातीमा घाउ भित्रिएको थियो, रगत छालामा छिचोलिँदै थियो। तर आँखामा आशा र देशप्रतिको प्रेम चम्किरहेको थियो।

उनले अचानक विस्फोटबाट केही दूरीमा लडेका साथीहरूको अवशेष देखें। अर्जुनको हृदय पिरलो भयो। आँसु छल्कियो, तर उनले त्यो आँसु लुकाए। उनले सायद आफ्नो जीवनमा पहिलोपटक महसुस गरे-वीरता र पीडा सँगै चल्ने कुरा कस्तो हुन्छ।

अर्जुनले आफ्नो ढाल उठाए। प्रत्येक कदममा उनको शरीरलाई चोटले थिचिरहेको थियो, तर उनको आत्माले उनलाई अगाडि धकेलिरहे। उनले दृष्टि तिर हेरे-विरोधी सेना नजिकै थिए। उनको छातीमा रगत भित्रिए पनि, उनको मनसँग देशको गर्व र धर्मको निष्ठा जोडिएको थियो।

साथीहरूको सम्झनाले उनलाई शक्तिशाली बनायो। उनी सोचिरहेका थिए-“यी साथीहरूले जस्तो साहस देखाए, म त्यसलाई विफल हुन दिन्न।” उनले आफ्नो छुरा उठाए र युद्धभूमिमा दौडिए। गोली लाग्दा शरीर हल्लियो, घाउ गहिरो भयो, तर उनले रोकिएनन्। उनी ज्यानको जोखिममा भए पनि, देशको सम्मानको लागि लडिरहे।

घाम अस्ताउँदै थियो। रणभूमि रातको अँध्यारोमा डुबिरहेको थियो। अर्जुनले आफ्नो नजरले छायामा छिपेका विरोधी सैनिकलाई टिप्ने प्रयास गर्‍यो। गोली हानेपछि उनी भुइँमा खस्न लागे, तर एउटा साथीको आत्माले उनलाई सम्झायो-“अर्जुन, हामी तिमीलाई हेर्दै छौं।”

अर्जुनको आँखामा आँसु छरिँदै थिए, तर त्यो आँसु डरको होइन, बलिदानको र वीरताको थियो। उनका हातमा छुरा थियो, र हरेक श्वासले वीरता र देशप्रतिको प्रेमको कथा सुनाइरहेको थियो। उनी भित्रै भनीरहेका थिए-“म जित्छु, चाहे जति चोट लागोस्।”

एक ठूलो विस्फोटले अर्जुनको शरीरलाई थिच्यो। उनका कानमा विस्फोटको गर्जन अझै घन्किरहेको थियो, धुलो र ध्वाँँले वरिपरि दृश्य अपार भयावह बनाइरहेको थियो।

तर उनले ढलेको भए पनि अनुहारमा शान्ति थियो-अन्धकार र मृत्युको बीचमा पनि उनका आँखामा साहसको चमक देखिन्थ्यो। आँसु उनका आँखाबाट silently बग्दै थिए, तर त्यो केवल पीडा वा डरको होइन; त्यो बलिदानको शुद्धता र वीरताको झलक थियो।

अर्जुनले आफ्नो जीवनभरको प्रशिक्षण, साहस, र गोर्खाली वीरताको सम्पूर्ण शक्ति प्रयोग गरेर रणभूमिमा लडे। हरेक कदम, हरेक प्रहार, हरेक निर्णय—सबैमा देश र धर्मको सम्मान थियो। बम, गोली, र ट्यांकको ध्वनि बीचमा उनले एक्लै, साहसपूर्वक आफ्ना साथीहरूको सम्झना गर्दै लडे। उनका हातमा छुरा अझ मजबुत थियो, र हरेक प्रहारले विरोधीलाई पन्छायो।

अर्जुनले आफ्नो अन्तिम सास देशको माटोमा छोड्यो। तर उनको वीरता, साहस, र बलिदान रणभूमिमा अमर बने। उनका कदम, उनका श्वास, र उनका आँसुले यो स्पष्ट पारे-सच्चा गोर्खाली वीरता केवल लडाइँमा नभई, मृत्युको छायामा पनि धर्म र देशप्रतिको प्रेमको लागि अडिग रहनु हो।

उनको साहस र बलिदानको कथा युद्धभूमि नै सम्झिन्थ्यो। अर्जुनको जीवनले सिकायो-सच्चा वीरता केवल बल र शक्ति होइन, बलिदान, धर्म र आत्मसमर्पणमा छ। उनी अमर भए-गोर्खाली सैनिक जसले युक्रेनको युद्धभूमिमा आफ्नो धर्म, देश, र गौरवको लागि अन्तिमसम्म लडे।

तर जब धुलो बस्यो र रातको अँध्यारोले मैदान ढाक्यो, अर्जुनको शरीर भुइँमा भए तापनि उसको आत्मा कस्तो अद्भुत तरिकाले अझै हलचल गरिरहेको थियो। कहिलेकाहीँ युद्धस्थलमा अचानक सुनिनुपर्ने अशान्त सासको आवाज, टुक्रिएका ट्यांकहरूको बीचमा हल्का छायाँ, र अचानक देखिने धुमिल छवि-सबले यो संकेत गरिरहे-अर्जुनको साहस, बलिदान र चेतना अझै रणभूमिमा उपस्थित छ।

साथीहरू, विरोधी, र भविष्यका आँखाहरूले कहिले देख्न नपाएका दृश्यहरूमा अर्जुनको आत्माले आफ्नो कथा सुनाइरहेको छ। उसको नाम अझै चुपचाप हरेक कदममा गुञ्जिरहेको छ-एक रहस्यमय, अमर प्रतिध्वनि जसले वीरता र बलिदानको परिभाषा नै परिवर्तन गरिदिएको छ।