काठमाडौं। महात्मा गान्धी कांग्रेसको अधिवेशनमा भाग लिन दक्षिण अफ्रिकाबाट कोलकाता आइपुगे। त्यतिबेला उनी मोहनदास करमचन्द गान्धी भनेर चिनिन्थे। जब उनी कोलकाताको कांग्रेस कार्यालय पुगे, उनले त्यहाँ घोषालजीलाई भेटे।

घोषलले कांग्रेस कार्यालयको कामकाज हेरिरहेका थिए। गान्धीजीले उनलाई भने, ‘म यहाँ काम गर्न आएको हुँ। केही काम छ भने मलाई भन्नुहोस्।’

घोषालले गान्धीलाई हेरे। उनलाई के लाग्यो भने यी गान्धीले के काम गर्न सक्छन्? यस्तै सोच्दै घोषालजीले गान्धीसँग उनले भने, ‘मसँग ठूलो काम छैन। यहाँ धेरै अक्षरहरू छन्। यी मध्ये, उपयुक्त अक्षरलाई अलग गरेर उत्तर दिनु के यो काम गर्न तिमी सक्छौ।’

गान्धीजी यस कामका लागि राजी भए र उनले पत्रहरूको पनि जवाफ दिए। जब घोषालजी कार्यालयबाट बाहिर निस्किए, गान्धीजीले उनको शर्टमा बटनहरू राखे। सामान्यतया यो काम घोषालजीको नोकरले गर्थे। गान्धीजीले बटनहरू राख्दा घोषालजी धेरै खुसी भए। जब उनलाई गान्धीजीको बारेमा थाहा भयो तब उनीहरु कत्ति शिक्षित रहेछन् भन्ने थाहा पाए।

घोषालजी यस्तो शिक्षित व्यक्ति र सेवाको त्यस्तो भावना देखेर छक्क परे। त्यो दिन घोषाल जीले गान्धीजीबाट शिक्षा लिएका थिए कि कुनै पनि काम ठूलो वा सानो हुँदैन।

हाम्रो अभिप्राय, नियत र बुझाइमा आधारमा कामको महत्व निर्धारण हुन्छ। केही ठूलो पदमा आशिन व्यक्तिहरु आफूले सानो काम कसरी गर्नु भन्ने ठान्छन्। तर कहिलेकाँही जीवनमा यस्ता अवसरहरू हुन्छन् जब हामीले सामान्य काम गर्नुपर्दछ। त्यस समयमा कामको महत्व बुझ्नुहोस्। तपाईँको स्थानका बारे कहिले पनि घमण्ड नगर्नुहोस्।